Castelló En Passe parapadego

Vanmorgen was het moeilijk om de weg vanuit Trento te vinden naar de juiste richting om de route weer op te pikken. De mio gaf alleen de alternatieve route aan en dat was kilometers langs de spoorlijn. Terwijl de weer vier keer een rondje hadden gedaan en telkens weer op het zelfde plek uitkwamen zagen we een meisje ook de weg zoeken en zij vroeg ons of wij haar konden helpen met haar route, richting Vincenza. We hebben de boekjes en haar kaart naast elkaar gelegd en kwamen toen tot de conclusie dat we een heel stuk dezelfde richting op moesten dus vroeg zij of ze met ons mee mocht fietsen. We hadden haar wel gewaarschuwd dat wij ook al een poosje aan het zoeken waren en er ook niet makkelijk uitkwamen. Uiteindelijk met wat vragen hier en daar, veel gebaren taal en Italiaanse raadgevingen waar we niets van snapte kwamen we uiteindelijk richting Caldazone! De bewegwijzering is hier belabberd !! We hebben wel tien keer in de eerste dertig kilometer de grote gedetailleerde kaart erbij moeten pakken en het was een hele hele lange route omhoog! We hebben met Tamara, het meisje wat mee fietste en in haar eentje met een volgepakte mountainbike een hele lange route ging afleggen vanaf net boven de Oostenrijks Duitse grens, nog even koffie gedronken en toen is zij een andere richting opgegaan. We zijn doorgefietst tot Borgo en we probeerden daar de shuttlebus of de trein te pakken want de klim die er nu aankomt is te veel. De trein reed niet vandaag dus we moesten de shuttle zien te vinden. Toen Ar dat ging vragen aan een gewone buschauffeur zei die dat we met zijn bus mee mochten naar de top van de berg! Dat was puur geluk hebben. De fietsen schoven we in de bagagebakken onder de bus en hop de bus in! De route van de bus, ongeveer 20 km. begon nog zo dat we in eerste instantie dachten dat het eigenlijk wel makkelijk te befietsen was, maar na 5 km begon de klim....wel 15 km lang bere steil omhoog! We hebben meteen besloten om ook morgen busvervoer te regelen want deze passen waar we nu over moeten daar fiets je bijna een volle dag over en is op deze tocht echt te veel van het goede! We hopen dat dit lukt morgen want je moest van te voren aanvragen en dat ging niet per telefoon, het is zondag, dus per mail gedaan maar nog geen antwoord. We hebben nu een hotel boven op de eerste berg van de drie en we beginnen morgen dus met een kilometers lange afdaling en daarna moeten we naar een café bij de brug in Ortle staan Om 10.00. Dus we gaan extra vroeg op, want die mogen we niet missen anders komen we morgen niet verder. Deze rijd maar een keer morgen ochtend en misschien nog een keer om half vijf? Het was in tegenstelling tot de eerdere berichten, prachtig weer vandaag. Nu is er een knetterende onweer en regenbui! De bliksem is zo fel dat de electriciteit telkens een dip heeft!

trento

Na onze scheiding zijn we vanmorgen vertrokken uit Kaltern. Heerlijk buiten ontbeten en het is meteen al lekker weer. Tramin, Salorno, St. Michel , Mezzocorona en Mezzolombardo, Lavis en vervolgens Trento. We zijn dus een heel groot gedeelte langs de Strada del Vino gegaan, Tramin van de Gewurztraminer, de Kaltern wijnen en een gebied waar de Pinot Grigio vandaan komt. Kilometers met druiven worden nog steeds afgewisseld met kilometers appels! We hebben denk al echt wel 125 km appelboomgaarden langs gefietst. Nu zijn er meer druiven en af en toe ruik je een vlaag van gegiste druiven. Er wordt druk geplukt, manden karren vol met druiven, blauw, groen en rosé en kisten vol met appels! We krijgen af en toe zo een garnalenpelster momentje! Het is flink warm en we wilden onderweg even ergens wat drinken, maar het was lunchtijd! Overduidelijk werd de kaart aangereikt en werd er verwacht dat we wat gingen eten. We waren echt even aan pauze en drinken toe en we zaten heerlijk in de schaduw op het terras, dus oké we bestelden allebei een salade met broodjes....niet oké waarschijnlijk dus de ober werd al onaardiger en onbeschofter. Keek ons zeer geïrriteerd aan en als we wat wilden vragen dan snauwde hij, straks! Op zijn Duits/Italiaans! Zo ook toen we om de rekening vroegen: straks! Oké na 10 minuten wachten stond Ar nog steeds bij de fiets al te wachten, ben ik opgestaan, mijn fietshelm opgedaan en naar hem gekeken zo van nu....of ik ga! Toen gebaarde hij naar een meisje achter de bar dat zei dit moest afhandelen! Ik heb geen fooi gegeven....We zijn overduidelijk echt in het Italiaans sprekende gedeelte beland en daar verstaan ze meteen geen woord Duits meer! Engels is ook erg lastig dus het wordt handen en voeten werk. De bewegwijzering is allerbelabberdst hier! Pas aan het einde van de dag kwamen we weer een bordje van de Claudio tegen. Dus regelmatig hebben we een "rondje om de kerk" gereden. Er werd al gewaarschuwd dat de navigatie op dit stuk niet goed werkt. Die blijft een beetje heen en weer zoeken tussen de originele route en de snellere route. De snelle route is erg recht en gaat nog steeds langs het water en de appelboomgaarden, dus we nemen liever de originele, dan kom je door de mooie plaatsen en alle bezienswaardigheden en fietst veel afwisselender. Bij St. Michel was een van de plaatsten dat het mis ging. Ik fiets achter Ar en als we zoekende zijn dan moeten we vaak even op en af stappen. Ar is dan veel sneller; die trapt meteen en is weg. Ik heb meer moeite met op en afstappen en de eerste meters gaan niet snel. Bij de kerk ging het mis. Ar zei hier naar boven, naar rechts en weg was hij weer. Ik sukkelde er achteraan en was Ar meteen kwijt. Bere steil naar boven en nog meer en kruispuntje over en nog meer naar boven, waar het zo steil werd dat ik moest lopen. Voetje voor voetje met de volgeladen fiets. Ar niet te vinden!! Hoor ik ergens van ver beneden :" Jo wat doe je??" Antwoord: " Klimmen!!" " maar we moeten allang naar beneden! Ik was je kwijt , waar blijf je nou". " ja, sukkel ik was jou kwijt en ik kan niet ruiken of ik ergens moet afslaan! Je bent meteen uit mijn zicht en laat geen geursporen na...." "Kom nou maar naar beneden" dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Naar beneden is vvaak nog lastiger dan naar boven en zeker op natte klinkerweggetjes. Maar lopen was zeker geen optie dus ik moest alle moed verzamelen en ben naar beneden gerommeld. "BLIJF DAAR" zei ik tegen Ar en toen ik beneden was " GA MAAR WEG" Later moeten we daarom brullen van het lachen en moest ik even uitleggen dat in zo een penibele situatie er geen tijd is om te zeggen" Ar, zou jij alsjeblieft beneden willen blijven staan en mij helpen omdat ik dit bere bere eng vind?? " en dan beneden aangekomen " oké Ar dank je wel, maar zou je nu alsjeblieft opzij willen gaan zodat ik na deze helden aktie niet met bibber benen hoef af te stappen en meteen maar verder naar beneden kan door fietsen!" Het water waar we langsfietsen heeft de kleur van koffie met melk! Onderweg nam ik een slokje drinken, al fietsend, en toen vroeg mijn vent of ik onderhand niet kon door gaan met trappen...."slavendrijver" heb ik geantwoord! Maar Ar zei luister dit hoort bij de cursus: je kunt nu fietsend een broodje eten en drinken terwijl je fietst nu ga ik alleen nog kijken of we ook kunnen plassen terwijl we fietsen. We zijn uiteindelijk in Trento aangekomen en helaas begon het wat te miezeren. Gauw een hotel gezocht en we zitten in een redelijk simpel gammel oud hotel, maar wel midden in de stad aan een gezellig plein. Gelukkig kwam de zon weer en hebben we de was buiten gehangen en toen even een stukje om het plein gelopen en daar wat gedronken. Jammer genoeg begon het toen echt te regenen zelfs met onweer! Maar wij gelukkig zaten gezellig onder de parasol te dineren; koud is het helemaal niet. We zitten nu nog steeds buiten bij een café. Ben benieuwd hoe we ons wasje straks aantreffen, het hangt wel een beetje onder een afdak maar of dat genoeg is? Morgen starten we de laatste track van de route, naar Venetië! Ik ben benieuwd wat voor weer we gaan krijgen; er wordt niet veel goeds voorspeld. Tot nu toe hebben we het prima gehad wat weer betreft. De regen die we hadden viel tijdens de Fernpass klim en omdat er geen wind stond hadden we daar weinig last van.

Van Merano naar Kaltern

We hebben prima geslapen in ons twijfelaartje! Wel een echt klein bedje hoor! Vervolgens hebben we heerlijk buiten op het terras ontbeten! Het is prachtig warm weer vandaag. Het was een beetje zoeken om vanaf het hotel naar de route te kiemen, er waren wat wegwerkzaamheden. De route van de mio was dus niet goed te doen en daarom zijn we via de aangegeven fietsroute naar de volgende plaats gegaan. Helaas was dit weer dezelfde weg langs het water en appelboomgaarden. De Mio gaf telkens een andere richting aan, weliswaar naar boven met flinke klim in de hitte, dus dat hield ons even tegen maar toch hebben we dat gedaan Gelukkig maar want het was meteen weer veel afwisselender en leuker om te fietsen en met mooie uitzichten over de beneden gelegen plaatsjes. Het was erg warm en we besloten vanmiddag lekker bij het meer een hotel te zoeken en lekker bij water te gaan liggen. Alle hotels vol tot onze schrik! En het hotel wat nog wel een kamer had was boven ons budget! Dus toen maar een klein stukje van het meer af hebben we bij het zoveelste hotel gevraagd en ja hoor, alleen...twee eenpersoonskamers! Wij vonden het prima! De dame van de receptie had zelf nog wel andere hotels in de buurt gebeld voor een vrije tweepersoonskamer maar kwam ook alleen op het toch echt te dure hotel uit! Dus daar liggen we dan nu gescheiden. Het is een mooi nieuw hotel met nog een oud hotel ernaast en daar hebben wij twee kamers, nou trouwens, ik heb er drie! Een piepklein toiletje, een badkamer van 50 bij 50 cm en een klein slaapkamertje! Ik heb dan ook drie sleutels, want ik gebruik ze wel alleen! Ar ligt op zolder en heeft ook een heel smal klein kamertje met douche en wc. Alles is best oud maar wel netjes. Het is spotgoedkoop en we hebben halfpension geboekt. Tot onze stomme verbazing is op het dak van het nieuwe hotel een klein zwembadje met ligbedden en dat was genieten! Helaas werd het wat bewolkt maar we hebben daar lekker even gezwommen en geluierd! Het eten was super! Een vijf gangen diner, heerlijk buiten op het terras met wijn uit Kaltern! En dat voor 14,- euro ! Ar en ik hebben op de gang innig afscheid genomen en Ar zei nog wel:" als ik bang ben vanavond, niet schrikken hoor! Dan kom ik misschien met mijn hele matras van zolder bij jou slapen!" Nou je snapt ik het het kaartje " Bitte nicht storen" aufgehangen ! Ha ha

Naar Merano in Italië

We zijn niet vroeg opgestaan vandaag en eerst genoten van het ontbijt! Ar heeft vervolgens de fietsen uit de Bar gehaald, waar ze vannacht mochten staan. De service in dit hotel was geweldig! Vanmorgen vertrokken we uit Nauders en hebben het laatste stuk Reschenpass gedaan, ongeveer 9 km , dit was zeker in vergelijking met de tocht van gister, goed te doen. Wel klimmetjes maar niet te gek. Het weer is erg mooi! Strak blauwe lucht! Na de Reschenpass kwamen we in Italië, weer een mijlpaal. Verder hebben we ongeveer 85 km gedaald vandaag, 1305 meter gedaald in hoogte verschil. We reden langs de Reschensee en hadden al gelezen dat we daar aan de linker kant langs moesten om daar het verzonken dorp te zien. In 1948/1949 is voor de stroomwinning de Reschensee aangelegd met een stuwdam. Het dorpje Graun werd daarvoor opgeofferd en is dus onder water gelopen. Alleen de kerktoren steekt nog boven de waterspiegel uit! En bizar gezicht. Op de achtergrond zien we de 3300 mrt hoge besneeuwde bergtoppen. We reden richting Burgusio en later Glurns, Prad en Merano. Wat een verschil met de tocht van gister toen ik nog in het opspattende modder spoor van Ar zijn fiets reed! Nu zijn er af en toe droge zand/stof wolken van de grindpaden. Er staat helaas best veel wind en hoewel de route bijna alleen maar uit afdalingen bestaat zijn er toch ook hele lange vlakke stukken en hebben we de wind behoorlijk tegen. En dan voel je de kilometers van gister in je benen! Het was, zeker doordat we kilometers lang , echt wel 30 kilometer, langs het water en langs de appelboomgaarden reden, best en zware tocht. We zijn stom verbaasd over de enorme hoeveelheid appels hier! Echt mega,mega veel En het was druk met fietsers!! Heel veel mountainbikers en ook gezinnen met kinderen reden allemaal naar Merano en dat was erg oppassen geblazen vooral tijdens de steilere afdalingen. Ik draag de oude helm van Ar en dat gaat best, hij past niet super en over hobbelige paadjes is dat wel een een beetje lastig want dan schud dat ding op mijn hoofd en zakt af en toe naar voren. Laat ik er nu achterkomen dat de band om mijn hoofd met klittenband vast zit en ik deze heel makkelijk naar beneden kan doen, kortom ...na een week als een soort Calimero door Duitsland en Oostenrijk te hebben gefietst draag ik de helm nu 5cm lager en zit hij als gegoten! En ja, ik draag hem goed om!! Want ik kan mij dat commentaar enigszins voorstellen.....;) Even wat getallen nu: totaal hebben we ong 550km gefietst. Daar zit natuurlijk ook het rijden van de auto naar de route in Augsburg bij en de 40 km die we daar verkeerd zijn gereden. Dus we hebben van de Via route hebben we ruim 400 erop zitten! We zitten nu heerlijk op een terras buiten te eten in Merano waar we het eerste hotel wat een kamer vrij had hebben gekozen! Aan het eind van de route waren we het zat en gelukkig kwam er de laatste zes km een snelle afdaling en zitten we nu heerlijk te borrelen! Klein nadeeltje aan dit hotel....we slapen in een twijfelaartje...mmm

Op naar de Reschenpass / Nauders

We zijn vandaag vanuit Imst vertrokken in de regen, richting de Reschenpass die we morgen over willen gaan. Arjan heeft gisteravond nog de fietsen verder schoongemaakt, de fietsen zijn gistermiddag nog door een man die de auto stond te wassen al wat afgespoten, en weer wat geolied. Alles weer klaar voor vandaag. We zijn vroeg uit Imst vertrokken richting Landeck, Prutz Ladis en langs Fiss en Ried. Daar hebben we even koffie gedronken. Veel regen onderweg en wat zijn we blij met onze goede spullen. Geen last van de kou en geen natte voeten! Ik begin als we in een hotel aankomen eerst even wat spullen te wassen zodat deze in de nacht kunnen drogen. Gister is dat niet helemaal gelukt dus hier en daar was nog iets klam. Na 5 min fietsen voel je dat al niet meer zeker als het zoals vandaag toch regent. Onderweg werd het wel af en toe lichter en heel soms kwam even het zonnetje erdoor en dan was het meteen flink warm. Na de plaats Pfunds hoopten we vandaag bij Martina uit te komen om daar te overnachten en te kijken of we dan morgen weer zonder bagage de pas over konden fietsen of misschien dat we een gedeelte van de pas zelf ook met de bus meegingen. Pfunds blijkt een plaats te zijn wat voor de helft in Oostenrijk ligt en de andere helft in Zwitserland en zo passeerden we ook nog even de Zwitserse grens. Ook Mariana ligt in Zwitserland en vanuit die plaats begint de fietsbeklimming van de Reschenpass,morgen, 11 scherpe lange bochten naar Nauders, 9 km puur klimmen! Dan na Nauders nog zo een stuk en dan ben je in Reschen en vandaar daal je af naar Burges, Prad Laas Naturns en deze plaatsen liggen allemaal in Italië! We dalen de komende dagen alleen maar en dat is ongeveer 200 km lang! Maar......het liep iets anders na Pfunds. Ik rij de hele tijd achter Arjan aan, die de navigatie doet en de Mio bij zich heeft. De Mio geeft de meest oorspronkelijke Via Claudio Augusta route aan. Dus niets vermoedend slaan we een pad in wat begint als grof grindpad. Een heel erg mooi pad, wel mountainbike werk!, met best wat klimwerk, en we worden over een oude houten brug geleid en langs een zeer oude Burcht. Vlak bij die burcht, is een muur waar een automaat aan hangt waar je snoep en drinken kunt kopen. We vonden dat maar raar eigenlijk, midden in een stuk natuur met een mooie brug en burcht hangt zomaar zo een apparaat! Maar goed we hebben daar wat drinken en wat repen gekocht, want alles was redelijk op. Na de burcht werd het pad wat steiler en grimmiger. En nog wat steiler en nog rottiger! Zo ellendig dat we af en toe niet meer konden fietsen, zelfs niet in het kleinste verzet. Toen bedachten we dat er voor de burcht een bord hing met verboden voor fietsen en iets met autobahn 180 en 184. Maar wij waren natuurlijk geen gewone fietsers, wij reden op een mountainbike en de Mio was overduidelijk en gaf deze route feilloos aan. Ik kreeg het vermoeden dat we totaal onverwachts op de beruchte Bierweg waren beland, een weg die als de originele Via Claudio Augusta werd beschreven maar zo goed als onbegaanbaar was voor fietsers en eindigde op een autobahn waar je niet mocht fietsen. Er werd druk gewerkt om hier de komende jaren een fietspad te maken langs de snelweg en de Bierweg te verbeteren....maar wij stonden daar ..met volle bepakking...op wat later bleek inderdaad de Bierweg!! Het was geen doen! Zeker niet met mijn malle benen! Als ik eenmaal fiets dan gaat het goed maar ik heb wel moeite met starten en vooral op een steile weg, dan moet je vanuit stilstand meteen vaart maken en dat gaat moeilijk en zeker met een bepakte fiets. Dus Ar heeft me van alle kanten geholpen. Af en toe op de fiets gezet en een duwtje en vervolgens roepen; gaan Jo!!! rijden, klasse, je kunt het!! Maar na 10-20 meter was het weer mis. Dus stukjes voetje voor voetje lopen en arme Ar mijn fiets naar boven duwen terwijl hij ook zelf nog de pittige klim en klauterweg met zijn eigen fiets moest doen! Poeh, het was eigenlijk echt niet leuk meer, waar terug was ook geen optie! Dan moesten we helemaal en lang onbegaanbaar pad naar beneden en dat is door de losse steen en grind weg, niet te doen! Zo blij dat we wat snoep en drinken hadden gekocht bij dat rare apparaat!! Eindelijk kwamen we boven.....op de autobahn! Daar zaten we niet op te wachten, dat is gewoon eng! Ar gaf al vrij snel aan naar links te moeten gaan en we hadden inderdaad allebei zo iets van; wegwezen hier!! We daalden naar links en meteen had ik in de gaten dat we verkeerd reden! Zoveel dalen na al dat bloedige klimmen, dat kan niet goed zijn! Maar Ar was niet te beschreeuwen! Ik heb wel dertig keer geroepen! Dus daar roetsten we naar beneden met een bloedgang en ik al wetende dat we beneden een probleem hadden!! We moesten zelfs door een lange donkere tunnel en door nog een tunnel! Wat een ellendige situatie! De klim vond ik eng, maar dit op de autoweg overtrof alles! Beneden aangekomen na, denk ik 15 km afdalen, komen we aan in....Pfunds wat we uuuuren geleden achter ons hadden gelaten! Terwijl we zo een tocht achter de rug hadden en dachten beloond te worden door in Nauders uit te komen. Nou toen hadden we wel even een relatietest!! Ik heb echt wel eventjes gevloekt en getierd! Maar goed en toen? We zagen ergens een stuk naar beneden een hotel en nadat ik er in eerste instantie niet over peinsde om nog meer af te dalen, heb ik na goed en rustig overleg besloten om dat wel te doen en daarbij bedacht ik dat we daar misschien wel de shuttle bus konden bellen die fietsers en bagage naar Nauders kon brengen! Dat hadden we dik verdiend vond ik! En warempel in het hotel bleek dat deze bus over drie kwartier voor de laatste ronde langskwam bij de bushalte die weer een stukje naar boven was. We moesten wel drie kwartier wachten maar dat was niet erg, we hebben toen rustig de boeken en kaarten nog eens bekeken. We werden tijdens dit wachten nog wel beloond met de meest brede regenboog die we ooit hebben gezien. Ik hoop dat ik deze foto kan bijvoegen, dit gaat helaas erg lastig! We zagen overigens meer fietsers de fout in gaan. En zo werden we voor 5 euri naar Nauders gebracht! Tijdens deze busrit kwamen we er achter dat het eigenlijk maar heel erg goed was dat we niet naar Nauders zijn gaan fietsen! Dat was best nog een klim en een autobahn waar veel aan gewerkt werd en ook met een tunnel! En dan op een volgepakte fiets naar boven zou helemaal gruwelijk geweest zijn! Pfff daar zijn we echt aan ontsnapt. Toen vonden we het wel leuk om weer het hotel te zoeken waar we een paar jaar geleden met mijn vader waren geweest op de wintersport! Dat was een erg leuk en goed hotel! En dat vonden we gelukkig erg snel! Het is een erg gastvrij hotel met een zwembad, prachtige sauna's en een geweldige keuken. En wat grappig is, het is helemaal niet duur! ( niet dat ons dat na deze barre tocht iets uitmaakte!) Ik heb meteen de spullen gewassen en deze mochten hier in de wasdroger van het hotel! Heerlijk! Droge schone spullen! Daarna gezwommen, sauna en daarna eten. Het eten was niet normaal zo goed! Vanavond was een Italiaanse avond met na een zeer luxe voorgerecht en een soepje een heerlijk Italiaans buffet en tiramisu als dessert! Dat was genieten! Een van de obers keek Arjan aan en die herkende hem! Wonderlijk. Het was een barre tocht maar ook..wat een mooi avontuur! Wat een reis!

Vervolg Fernpass

Eerst nog even een toevoeging aan het vorige verhaal. Aan het einde van de Fernpass na de zware afdaling moest ik, waarschijnlijk van alle spanning, enorm plassen. We stopten bij twee bankjes en een Maria altaartje, waar, zoals bij elk heiligen beeld mini kapelletje, keurig verse bloemen stonden en een kaarsje brandde. Net toen ik wilde gaan "zitten" maande Ar mij tot wel een beetje eerbied!! Ik moest niet richting Maria plassen, poeh net op tijd kon ik achter een boom verder. Sta ik daar nog maar net te plassen, zie ik op 50 meter afstand de tandemrijders aankomen!! Hop broek weer omhoog en gelukkig waren we vlak bij het hotel, want die moest na deze aktie wel even gewassen!! Blij dat we alles zo goed volbracht hadden zag ik nog een nieuw kaarsje bij Maria staan en wilde deze aansteken. Ar zei" kijk een goed Jo, het is een reservekaars. En een brandend kaarsje in dat houten hokje van Maria waar ook nog diverse takjes enzo bij waren gestoken was genoeg! Bijna brandje gesticht! Dus Ar had mij gelukkig twee keer behoed om niet de vloek van Maria over ons heen te roepen! Poehhh!

De Fernpass

Het gaat gebeuren vandaag! De Fernpass. Eerst naar Biberwier om daar de bagage in de bus te zetten en dan de pas over. Het regende behoorlijk dus we hebben onze overschoenen en regenjacks en handschoenen meteen aangetrokken. Heerlijk warme droge voeten de hele dag en het regenjack wat zeer dun en licht is, een soort boterhamzakje, hield ons perfect warm! Ook naar Biberwier was het al een erg mooie route met best al wat klauterwerk, en dat met volle bepakking! We waren meteen al weer blij dat we voor de pas de bagageservice geregeld hadden. We kwamen Lermoos in en reden meteen langs het hotel waar we een aantal jaren geleden tijdens de wintersportvakantie hebben gelogeerd! We zagen de Zugspitz met daarboven dat karakteristieke weerstation. Ook de skipistes waar we geskied hebben! De sportzaak waar we onze ski's hebben gekocht, leuk om dat zo allemaal op deze tocht tegen te komen.We hebben ,terwijl het de hele ochtend regende,zowaar in Lermoos in het zonnetje koffie gedronken met apfelstrudel . Dat was maar even want we hebben daarna weer in de regen verder gefietst naar Biberwier. Daar zaten nog ongeveer acht mensen te wachten op het busje. Op nog twee mensen na ging de rest met fiets en al de bus in en wij vertrokken met de fiets meteen richting de Fernpass en dat begon met een rotsachtig mountainbike pad. De fiets/mountainbike route is sinds twee jaar open en je hoeft dus niet met je fiets over de autobaan. Het was een zware maar onwijs mooie tocht! We kwamen daar weer de tandemrijders tegen met volle bepakking en die hadden het erg zwaar. We hebben onder weg even twee keer wat gedronken en gegeten en twee maal schoven de tandemrijders aan bij ons. Dat is toch wel gezellig om zo hier en daar weer een bekend gezicht tegen te komen. Bijna iedereen die we spreken gaat naar Venetië en met de meeste maak je wel even een praatje. Het klimmen vinden we mooi om te doen, de paden zijn prachtig en je hebt ongelooflijk mooie uitzichten. Het voelde echt geweldig goed om dit te kunnen doen! We wilden dit graag en het lukte en het ging goed!! Dat gaf mij wel een enorme oppepper! Na ruim anderhalf uur klimmen, ongeveer 11 km gingen we dalen. Eigenlijk kwam dit moment sneller dan we dachten! We hadden het idee dat we nog zeker 4-5 km moesten. Dalen is een hele andere inspanning! Je moet veel meer durven. Voor mijn gevoel reden we af en toe over richeltjes... En je rijdt over rotsachtige paadjes, in de regen dus het is super geconcentreerd bezig zijn! maar wat was dit een mooie toer om te doen! Smiddags kwam zowaar af en toe wat zon , maar nu is het weer mistig en het regent. Maar eigenlijk hebben we helemaal geen last van de regen gehad; we hadden het totaal niet koud en er stond helemaal geen wind! Morgen gaan we tot de reschenpas en dan gaan we daar kijken of we weer de bagage service kunnen aanvragen. Dit was onze mooiste tocht ooit!

Oostenrijk!! Reutte

We zijn vanmorgen vroeg opgestaan en voor onderweg nemen we bij het ontbijt altijd even een broodje mee voor onderweg. Bij alle hotels aan de Via Augusta is dat gebruikelijk. Lang niet alle winkels zijn hier vroeg open of juist een lange tijd onder de middag dicht en je moet wel altijd een broodje bij je hebben! Dus Ar vroeg vanmorgen om een plastic zakje maar kreeg toen meteen op strenge toon te horen dat er voor dat ene kadetje extra wel betaald moest worden! Nou dat vonden we onzin! Er zit op dat moment een Duits echtpaar naast ons te schransen; zo ongeveer drie keer zoveel aten als wij, en wij dan voor 1 kadetje voor onderweg 5 euro betalen, dacht het niet! Ar had zijn fietsshirt al aan en daar zitten drie achterzakken in.....dus je snapt, Ar ging met twee flinke bulten op zijn rug de eetzaal uit en bedacht dat dat misschien het beste zou zijn als we net als in de Sound of Music met het liedje; adieu, goodbye aufwiedersehen..enz en dan met zijn gezicht naar het " volk" en met een licht kniebuiginkje de zaal zouden verlaten. Brullend van het lachen zijn we naar buiten gegaan en hebben vervolgens de kamer betaald... Toen zijn we vertrokken richting Oostenrijk. Weer hadden we prachtig weer en een fantastische fietsroute! We begonnen de dag, om in de stijl te blijven, in een waarachtig Sound of Music landschap met op de achtergrond de Alpen die al dichterbij komen. We kunnen zelf al stukjes met sneeuw ontdekken! De route ging langs de Lech met zeer helder blauw water en langs het Lechfausee en de Forggensee bij Fussen, mooie fietspaden en al best wat klimmetjes! Onderweg hebben we regelmatig contact met een Nederland stel en ook met een Duits stel. Beide hebben we al eerder deze dagen ontmoet en zij gaan allebei ook naar Venetië! Je merkt dat het een geliefde route is, we komen veel "collega's" tegen met vol bepakte fietsen. We zijn uiteindelijk net onder Reutte beland en hebben daar even koffie gedronken met het Duitse stel, die op een prachtige opvouwbare Koga miyata tandem fietsen! Morgen wordt een zware dag, dan wacht ons de Fernpass! We hebben besloten dat we voor deze eerste pas onze bagage laten vervoeren. Om 13.00 uur moeten we morgen in Biberwier zijn en bij hotel Golden Lowe wordt dan de bagage gehaald en na de Fernpass kunnen we bij een ander hotel de bagage weer ophalen! We zijn erg benieuwd hoe het ons morgen zal vergaan en om het niet zwaarder te maken dan nodig is, hebben we voor deze optie gekozen. Er wacht ons over een paar dagen ook nog de Reschenpass, dus we gaan eerst op deze manier deze pass ervaren. We zitten in een goed hotel met een zeer hulpvaardige mevrouw die dit allemaal voor ons regelt en de Via Claudio organisatie belt! Perfect! Het weer ziet er voor morgen niet goed uit en ook voor de dag daarna. Maar over de afgelopen dagen mogen we niet mopperen, die waren prachtig.